Kaç yaşında olursa olsun, isyankar ergenler gibi sürekli depresif his şeyleri yazanlar italik doğuyor bence. İtalik doğuyor, öyle yaşıyor, öyle dolanıyorlar ortalıkta. Bir "yere doksan derece, dik açıyla durayım" yok; hep, yaklaşık 45-50 derecelik bir eğim, büküm. Parmağımın ucuyla itsem düşürürüm, hatta düşene bir tekme de vururum istesem. (Zaten sinir oluyorum.) Ama yapmıyorum tabii çünkü çok sevecen bir insanım; yaradılanı seviyorum yaradandan ötürü.
Neyse.
İtalik kişiliklerin en belirgin özelliği, hayat, aşk, insanlar ve ilişkiler üzerine anlaşılmaz ve tercihen devrik cümleler kurmak suretiyle iç baymaktır. Facebook ve Twitter'da pek çok örneğini gördüğümüz bu kekremsi arkadaşlar, sadece kendi cinsleriyle takılıp hiç gülmemeyi marifet sayarlar. Yabancılaşma, ayrıksı, ruh, yürek, ten, yara, umarsız, edim, naif (bunu da "nahif" yerine, ısrarla, yanlış kullanırlar) favori sözcüklerinden bazılarıdır.
Ayh! Söyleyeceklerim bitmedi aslında ama daha fazla yazamayacağım. Haklarında yazarken bile içim şişiyor, kendilerine nasıl tahammül ettiklerini merak ediyorum. Hep bir varoluşsal sorunlar, hayatı sorgulamalar falan... Lan hiç mi güzel bi'şey görmüyorsun, neşeli bi'şey olmuyor hayatta?
Aman, bana ne ya?! Sıkıldım.
Hepinize edimsel kütumlar dilerim sevgili imgelemlerim.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder