Buzulkafa.

Bazen de kafamın içi üşüyor işte. Ne yapsam da geçirsem bilemiyorum o zaman. Kalorifere mi dayasam, kulağımdan saç kurutma makinesi mi üfletsem, şöyle bi dolansam mı, bi'şey mi okusam ya da yazsam, belki bi'şeyler izlesem? Yok, bunlar derdime deva değil. Çünkü kafamın içinde buzul çağı başlamış, dinozorlar falan hep ölmüş. İyi de olmuş, hiç sevmem dinozorları. Kertenkele irisi. Aslında değil. Çünkü dinozorlar evrilip kuş oldu. Valla bak. Ne saçma di mi?
Neyse.
Kafamın içi üşüyünce, aynı kafamın aynı içine, saçma sapan şeyler üşüşüyor. Ve dinozorları sevmediğimden daha çok sevmiyorum üşüyen kafamın içine üşüşen saçma sapan şeyleri. Saçma sapan şeyler evrilip kuş olmuyorlar. Olsalar güzel olurdu, çünkü kuşları çok severim. En çok da kargaları, serçeleri ve sığırcıkları. Ama konumuz kuşlar değil. Olsa iyiydi.
Konumuz, kafamın içindeki buzullar. Hayır, madem buzullar var, penguenler de olsaydı bari. Onlar da kuş sonuçta. Beraber hoplayıp zıplasak kafam ısınır, buzullar erirdi belki. Gerçi o da sakat. Buzullar eriyecek, ortam küresel ısınacak, denizler taşıp ekosistemi kıracak, ondan sonra ver elini dünyanın sonu, afet, kıyamet falan. Üşüyen kafam, üşüyen kafamın içine üşüşen şeyler ve ben, böyle bir vebalin altında kalamayız. Çünkü vebal ağır bi'şeydir ve ağır şeyler taşımak belimizi sakatlar.
Dedim ya, bazen de kafamın içi üşüyor işte. Üşüyen kafamın içine saçma sapan şeyler üşüşüyor ve çok gürültü yapıyorlar. Hiç sevmem gürültüyü.
Al, bak; yine oldu ve kafamla ben bu durumdan hiç hoşnut değiliz. Belki sıcak bi'yerlere kaçsak kendimize geliriz. Ki bu da çozüm değil çünkü kafam gelince içindeki buzullar da gelecek, hop yeniden aynı döngü. Kırmanın bir yolu olmalı.
Dedim ve çözümü buldum aniden. Buz kıracağı! Buzullu döngüyü buz kıracağıyla kırıp içkimize katarsak hem kafam ısınır, hem de ekosistem sağlam kalır. Bu durumda biz de penguenlerle rahat rahat oynar, belki yavru kutup ayılarını bile sevebiliriz. Sonra anne kutup ayıları bizi yer ve bu yeni bir maceranın başlangıcı olur. Oley!